Wie herinnert zich nog goed het moment dat hem verteld werd dat Sinterklaas niet bestaat? Hoe je dat als kind hebt ervaren en hoe je erop hebt gereageerd? Veel volwassenen blijkt dat nog heel helder voor de geest te staan. En het is voor de meesten van hen veel schokkender geweest dan ze op verjaardagsfeestjes of in de kroeg willen toegeven. De psychotherapeute Riekje Boswijk-Hummel heeft er een klein onderzoekje naar gedaan. "Ik voelde me verbijsterd en vervreemd, werd stil en reageerde niet meer op mijn moeder", herinnert zich een 33-jarige vrouw. "Als reactie sloot ik me af, zei niets meer... Ik voelde me erg eenzaam", aldus een 38-jarige man. "Ik voelde me voor gek gezet en afschuwelijk in de steek gelaten", weet een 44-jarige vrouw nog goed. "Ik zei tegen haar (een nichtje) dat ze loog, dat ik het niet geloofde en dat mijn vader en moeder het beter wisten. Ik weet nog dat ik wilde huilen van onmacht, haar uitschold en wegliep. Zo hard ik kon, rende ik naar mijn ouders. Snikkend vertelde ik wat mijn nichtje gezegd had en of het alsjeblieft niet waar was." (44-jarige vrouw). "Ik was hevig geschokt, vooral omdat ik me door de grote mensen bedrogen voelde, dat ze misbruik gemaakt hadden van mijn vermogen om heilig in iets te geloven. Terwijl ik mijn ouders tot dan toe volledig vertrouwde." (41-jarige vrouw).

De INK (De Internet Krant) van 5 December 1999